نویسنده و کارگردان: مجید فلاح زاده
در سال ۱۳۴۸ یا ۴۹ بود که در روزنامه های تهران خواندم پدری فرزند فلج اش را میکشد! در جریان محاکمه، وقتی دادستان از پدر می پرسد: «به چه دلیل پسرت را کشتی؟ پدر میگوید: به این دلیل که به ینده اش امید نداشتم
این واقعه یکی از دو انگیزه ی نخستین بود برای نوشتن «رستم و سهراب» و کنکاشی در ریشه ی فرهنگ پسر کشی. انگیزه ی دیگر، نهمینه، مادر، مادر زمین بود، و این که صدای زن در تاریخ «گربه سیاه»- ایران- گم شده است.
در مورد شیوه ی اجرا باید گفته شود که «سامرست موآم» نویسنده ی انگلیسی، در رمان «بندهای انسانی» اش می نویسد: معنی زندگی را باید در شعر حافظ جستجوکرد و معنی شعر حافظ را در بافت و نقش و نگار قالی های ایرانی. سعی کارگردان ترجمه ی همین بافت و نقش ونگار قالی هاست در شیوه و طرح اجرائی صحنه. همره با موسیقی مدرن ایرانی و رقص پاها بر روی قالی.
